หญิงไทย ในสนามบาส แข่งเท่าไหร่ก็ยังไม่เท่าเทียม
- Harry P
- 43 views
หญิงไทย ในสนามบาส พวกเธอฝึกซ้อมทุกวัน ทุ่มเทไม่ต่างจากนักกีฬาชาย แต่ทำไม ไม่มีใครจำชื่อพวกเธอได้ บาสหญิงไทย ไม่ได้แพ้ในสนาม แต่แพ้ในสายตาของสังคม ที่เลือกจะไม่มอง เรื่องราวนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของนักกีฬา แต่คือภาพสะท้อน ของระบบที่ยังไม่เท่าเทียม
ในทุกการแข่งขันบาสเกตบอล ไม่ว่าจะเป็นบาสชาย หรือบาสหญิง กติกาคือสิ่งเดียวกัน สนามก็ขนาดเท่ากัน ความทุ่มเท การฝึกซ้อม ความเจ็บปวด และความมุ่งมั่น ก็ไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย แต่ความเหลื่อมล้ำ ที่เกิดขึ้นในสนาม ไม่ได้อยู่ที่ “เกม” มันอยู่ที่ “ระบบ” ที่อยู่รอบๆตัวเกมนั้นต่างหาก
โดยเฉพาะในประเทศไทย ที่บาสหญิง แม้จะมีฝีมือเทียบเท่า หรือบางครั้งก็เหนือกว่าบาสชาย แต่กลับไม่ได้รับโอกาส การสนับสนุน หรือแม้แต่พื้นที่ในสื่อ อย่างที่ควรจะได้
สื่อมวลชนในไทย แทบไม่เคยให้พื้นที่ แก่บาสหญิงอย่างจริงจัง ทั้งสื่อโทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ หรือสื่อออนไลน์ มักรายงานผลการแข่งขัน ของทีมชาย ขณะที่ทีมหญิง แม้จะได้เหรียญ หรือเข้ารอบลึก ในการแข่งขันระดับภูมิภาค หรือระดับทวีป ก็ยังเงียบกริบ
กรณีล่าสุด ที่ทีมบาสหญิงทีมชาติไทย สามารถเอาชนะ ชาติใหญ่ในเอเชีย ในการแข่งขันซีเกมส์ หรือรายการ FIBA บางรายการ กลับไม่มีการรายงานอย่างจริงจัง จากสื่อหลัก ต่างจากทีมชาย ที่แม้จะแพ้ ก็ยังมีบทสัมภาษณ์ มีการแชร์ไฮไลต์ หรือคลิปเบื้องหลังเต็มไปหมด
การ “ไม่พูดถึง” ก็คือรูปแบบหนึ่ง ของการลดทอนคุณค่า การไม่มีพื้นที่ในสื่อ ทำให้นักบาสหญิง ไม่สามารถสร้างฐานแฟนคลับได้ ในระดับที่ควร ส่งผลต่อรายได้ สปอนเซอร์ และแม้แต่โอกาส ในชีวิตนักกีฬา
เบื้องหลังความสำเร็จของ นักบาสอาชีพ ทุกคน คือการฝึกฝน แต่ในโลกของนักบาสหญิงไทย การฝึกฝน กลับเป็นเรื่องที่ต้อง “ดิ้นรน” มากกว่าทีมชาย
งบประมาณ ที่ได้รับจากสมาคม หรือสปอนเซอร์ มักน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด ทีมหญิงบางรุ่น ต้องหาสนามฝึกเอง หรือต้องเดินทางไกล กว่าจะได้ฝึกเต็มรูปแบบ ขณะที่อุปกรณ์ เสื้อผ้า ลูกบาส หรือแม้แต่ค่าตัวโค้ช ก็มักได้งบจำกัด
ในบางกรณี นักกีฬาหญิงระดับทีมชาติ ยังต้องทำงานเสริมในเวลาว่าง หรือแม้แต่รับบทบาท เป็นครูสอนพิเศษเพื่อหาเงินไปแข่ง ต่างจากนักกีฬาชาย ที่สามารถทุ่มเทกับอาชีพนักกีฬาได้เต็มเวลา เพราะมีรายได้สนับสนุนมากพอ [1]
ในหลายทัวร์นาเมนต์ ระดับเอเชีย หรือระดับโลก ทีมบาสหญิงไทย สามารถต่อสู้ได้สูสี และเคยทำผลงาน ได้เหนือกว่าทีมชายด้วยซ้ำ อย่างในรายการ FIBA Asia Women’s Cup หรือการแข่งขัน ในระดับอาเซียน ที่บ่อยครั้งไทย ติดอันดับ 1–3 แต่การเข้าร่วมแข่งขันระดับสูง กลับไม่สม่ำเสมอ
เพราะไม่มีงบสนับสนุนที่มั่นคง และนอกจากงบประมาณแล้ว ยังมีประเด็นเรื่องโควต้า หรือการพิจารณา ของหน่วยงานที่มองว่า การส่งทีมชายไปแข่ง น่าจะ “คุ้ม” กว่า เพราะคนดูเยอะกว่า ทั้งที่หากวัดกันที่ผลลัพธ์ ทีมหญิงกลับสร้างชื่อเสียง ให้ประเทศได้มากกว่า
เมื่อไม่มีเวที โอกาสพัฒนาก็หายไป นักกีฬารุ่นใหม่ไม่เห็นแบบอย่าง จึงไม่มีแรงบันดาลใจในการยึดอาชีพนักบาสหญิงอย่างจริงจัง วงจรนี้จึงหมุนซ้ำเป็นวัฏจักร [2]
แม้จะเป็นนักกีฬาทีมชาติ แต่รายได้ ของนักบาสหญิงไทย กลับไม่สะท้อนศักยภาพ ของพวกเธอเลย รายการแข่งขันหลายรายการ มีเงินรางวัลต่างกัน กับประเภทชาย และรายได้จากสโมสร ในลีกภายในประเทศ ก็ยังห่างชั้น
ในขณะที่นักบาสชาย ในบางสโมสร มีรายได้หลักหมื่น ถึงแสนบาทต่อเดือน แต่นักบาสหญิง กลับได้เพียงเศษเสี้ยว ของจำนวนนี้ ทั้งที่เวลาฝึกซ้อม การลงแข่ง และความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บ ไม่ได้ต่างกันเลย
สำหรับในประเทศที่พัฒนาแล้ว การจ่ายค่าตอบแทน ตามความสามารถ โดยไม่แบ่งเพศ เริ่มเป็นเรื่องปกติ แต่ในไทย “คุณเป็นผู้หญิง” ยังคงถูกใช้เป็นข้อจำกัด ในการประเมินค่าของนักกีฬา อย่างไม่เป็นธรรม [3]
สิ่งที่น่าเศร้าที่สุด ไม่ใช่แค่ความเหลื่อมล้ำ แต่มันคือการที่ความเหลื่อมล้ำเหล่านี้ ถูกทำให้ “เงียบ” จนกลายเป็นเรื่องปกติ นักบาสหญิงไทย ที่เติบโตขึ้นมา ในระบบแบบนี้ ถูกปลูกฝังให้ต้อง “เข้าใจ” ว่าโอกาสที่น้อยกว่า การถูกละเลย หรือรายได้ที่ต่ำกว่า เป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้
นี่คือการปลูกฝัง ให้ยอมรับความไม่เท่าเทียม อย่างน่าหดหู่ ในโลกที่กีฬาเป็นสัญลักษณ์ของพลัง ความยุติธรรม และการต่อสู้ เกมที่ผู้หญิงก็เล่นเหมือนผู้ชาย แต่กลับได้รับการประเมินค่าที่ต่างกัน อย่างสิ้นเชิง
ถึงเวลาแล้ว ที่เราจะถามตัวเองว่าถ้าเป็นเรา เรารับได้ไหม ที่เกมเดียวกันกลับมีค่าตอบแทนต่างกัน บาสเกตบอลไม่เคยเลือก ว่าใครควรได้โอกาส มีแต่สังคมที่เลือก ก็ถ้าเกมมันเท่ากัน แล้วทำไมคุณค่าถึงยังต่างกัน ถึงเวลายกมือฟาวล์ ต่อความไม่ยุติธรรมนี้ ก่อนที่ความเงียบจะกลืนทุกเสียง ของพวกเธอ
ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าความเท่าเทียม จะเกิดขึ้นได้จริง มันต้องเริ่มจากการทำให้เรื่องนี้ ไม่เงียบอีกต่อไป การที่เราหยิบยก เรื่องของบาสหญิงไทยขึ้นมาพูด ไม่ใช่แค่เพื่อเรียกร้องสิทธิให้ผู้หญิง แต่เพื่อเรียกร้อง ความยุติธรรมให้ “เกม” ที่ควรยึดตามความสามารถ ไม่ใช่เพศสภาพ
การไม่มีพื้นที่ในสื่อ ทำให้บาสหญิงไทย ขาดโอกาส ที่จะสร้างแฟนคลับ ขาดรายได้จากสปอนเซอร์ และขาดแรงบันดาลใจ สำหรับรุ่นใหม่ๆ สุดท้ายจะทำให้วงการบาสหญิง พัฒนาได้ยาก และไม่ยั่งยืน
มีทั้งงบประมาณ ที่น้อยกว่า โอกาสในการแข่งขันระดับสูงที่จำกัด ค่าตอบแทนต่ำกว่า แม้จะอยู่ในระดับทีมชาติ และการถูกลดทอนคุณค่า ผ่านการเพิกเฉยจากสื่อ และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง
